Забур жырлары  15

Игілік атаулының бастауы — Құдайға деген сенім

(Дәуіттің насихат мінажаты.)

Уа, Құдайым, сақтай гөр Өзің мені,

Баспана етемін жалғыз Сені!

Жаратқанға былай деймін: «Сен Иемсің,

Сенен бөлек жоқ ешбір игілігім!»

Ұлы жандар — Саған бағышталғандар,

Маған өте ұнайды елде олар.

Ал бөтен тәңірлердің жолын қуғандар:

Қасіретке молынан ұшырамақ олар.

Тәңірсымақтарға құрбандық шалмаймын,

Олардың аттарын аузыма еш алмаймын.

Уа, Ием, маған жар болып келесің,

Жарылқап мені амандық бересің,

Тағдырым қауіпсіз қолыңда Сенің.

Тамаша — маған тиген үлесім,

Қатты ұнайды ғажайып мұрам.

Даңқтаймын ақыл-кеңес берген Иемді,

Ұжданым түнде де мені ескертеді.

Ықылас-ниетім әрдайым Иемде,

Оң жағымда Ол маған жар боп келеді:

Жағдайым шайқалмайды ешбір кезде.

Содан жүрегім шаттыққа толады,

Мәз-мейрам болып тілімнен бал тамады,

Саған сенгенімнен тәнім тыншиды.

Сен жанымды о дүниеге қимайсың,

Қасиетті адамыңның тәнін шірітпейсің.

Шын өмір жолын маған көрсетесің,

Көз алдыңда қуанышқа бөлейсің,

Оң жағыңда мәңгі игілік бересің.

а  Немесе: «Менің ешқандай игілігім Сенің алдыңа жете алмайды».

ә  Немесе: Жер бетіндегі қасиетті әрі ғажап адамдарыңды қатты сағынамын.

б  Немесе: Жаратқан Ие — үлесіме тиген мұрам. (Ежелде уәделі елге қоныстанған халықтың әрбір отбасына жер үлестірілгеніндей, әр сенуші Құдаймен тығыз қарым-қатынасын өзінің рухани үлесі және мұрасы деп санай алады: Жыр 72:25-26; Жоқт 3:27.)

в  Немесе: әрі менің тостағаным. (Үй иесінің қонағына сергітетін сусын ұсынатыны сияқты, Құдай да сенушілерге рақымын, амандық пен жарылқауын сыйлайды).

г  Мұра: яғни Құдаймен тығыз қарым-қатынас және содан шығатын барлық игілік (15:5; Заң 18:2).

ғ  Яки: Өзіңе бағышталған адамыңның.