Забур жырлары  141
Әлсіреген бейшараның құтқаруды сұраған дұғасы
1
(Дәуіттің насихат жыры. Оның үңгірде жасырынған кезіне арналған
а
мінажаты.)


Жаратқан Иені дауыстап шақырдым,
Қатты дауыспен Иеме жалындым.
2
Оның алдында тілегімді ақтардым,
Қасіретімді Оған түгел аштым.


3
Рухым қажығанда Сен білесің жолымды,
Ал маған байқатпай жауларым торлар құрды.
4
Көмек күтіп оң жағыма қараймын,
ә
Мені ойлаған ешкім жоқ деп байқаймын.
Жер қалмады енді маған пана болар,
Ешкімім жоқ жанымның қамын ойлар.


5
Саған былай деп дауыстап сиынамын:
«Уа, Жаратқан Ие, Сен менің баспанамсың,
Бұ дүниеде маған жар тек Өзіңсің.
б
6
Зар жылаған даусыма құлақ салшы,
Өйткені мен әлсіредім тым қатты,
Қуғындаған дұшпандардан құтқаршы,
Менікінен тым басым күш-қуаттары.
7
Тас түнектен алып шықшы жанымды,
Мадақтауым үшін Сенің атыңды.
Әділдер сонда қасыма жиналады,
Себебі Маған көрсеттің Сен рақымыңды».

а  Пат1 22:1.

ә  Шайқаста және сотта адамның қолдап-қорғаушысы әдетте оның оң жағында тұратын (15:8; 72:23; 108:31; 120:5).

б  Яки: Тірілердің әлемінде (яғни бұ дүниеде) Сен менің несібемсің (72:26).